- linter
- linter, tris (nom. lintris, Sid. Carm. 5, 283), f. (m., Tib. 2, 5, 34) [old form lunter for plun-ter; root plunô, to wash; cf. pluvia; hence]I.Lit., a wash-tub; or in gen., a trough, vat, tray, tub, for wine, Cato, R. R. 11, 5; cf. Tib. 1, 5, 23:II.
cavat arbore lintres,
Verg. G. 1, 262.—Transf., a boat, skiff, wherry:lintribus materiam in insulam convehere,
Cic. Mil. 27, 74; Caes. B. G. 1, 12:novas (sc. lintres), cavare,
Liv. 21, 26.—Prov.: loqui e lintre, said of one who sways his body to and fro when speaking, Julius ap. Cic. Brut. 60, 216:reprehendenda et illa frequens et concitata in utramque partem nutatio, quam in Curione patre inrisit et Julius, quaerens, quis in luntre loqueretur,
Quint. 11, 3, 129:naviget hinc aliā jam mihi linter aquā,
i. e. let me now turn to something else, Ov. F. 2, 864:in liquida nat tibi linter aquā,
you have a favorable opportunity, Tib. 1, 7, 37 (1, 5, 76).
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.